Het regende die dag. Op zich niets bijzonders zul je denken, maar voor de Fire Genasi genaamd Pyre betekende het altijd een hoop heisa. De kleine sliertjes stoom die onstonden als een regendruppel zijn asbruine huid aanraakten zorgden voor teveel aandacht op straat, aandacht die hij niet kon gebruiken.
Gehuld in een Pekzwarte mantel sloeg hij een zijstraatje in. Nog een paar minuten, rekende hij, terwijl hij liep door de bemodderde straten, een vaal spoor van voetafdrukken achterlatend.
Een paar blokken verder stond Loue af te wassen in een tobbe met vuil water, opgesteld achter zijn toog. Met een schort die hij onder zijn riem had gestoken probeerde hij de laatste sponzige stukjes brood uit een houten mok te vissen. Een bliksemflits verlichte de hele ruimte. Loue keek op. Zijn herberg was schemerig en slecht verlicht door toortsen die aan de muren vastgespijkert waren met roestige nagels. Het plafond werd ondersteund door massieve houten balken. De hele kamer was gevuld met een dozijntal houten ronde tafeltjes en banken.
In de minst verlichte hoek van de kamer, de hoek het verst verwijdert van de ingang en de houten trap naar de slaapvertrekken, zat een duister figuur, het gelaat gehuld in een mantel. Loue had zich geen vragen gesteld toen de man binnenkwam, hij had geleerd dat dat het slimste was. "Vuile Vreemde", mompelde Loue, "Daar moeien we ons maar beter niet mee" Hij draaide zich om en grijnsde zijn ene tand naar Amalie , de dienster. "Weer in jezelf aan het praten, oude man?", lachte ze en begaf zich naar de tafel in de hoek met een houten mok vleessaus en een homp brood. Tegen dat ze halverwege was, sloeg de houten deur van de herberg krakend open.
De man in de deuropening sloot de deur zachtjes en stond even stil om uit te druppen. Hij deed zachtjes zijn kap af zodat zijn gelaat zichtbaar werd. Zijn lichtbruine haar golfde zacht, als van vuur. In zijn kastanjebruine ogen zat een felle glans. Pyre begaf zich langzaam naar de dienster. Hijmerkte dat ze bang was, maar dat was niet aan haar lichaamstaal te merken: haar handen trilden nauwelijks en ze keek hem recht aan, hoewel met grote ogen. "Het is onbeleefd te staren, kind", zei hij op kalme toon "Ik geloof dat dit voor mij is?" Zachtjes, alsof ze elk moment een aanval verwachtte, legde ze de mok en het homp brood op tafel,ze maakte een lichte buiging, prevelde een "smakelijk" en begaf zich snel weer uit de kamer.
Pyre zette zich neer en begon aan het voedsel. Het irriteerde zijn gezelschap, en dat wist hij. Tijdens zijn maaltijd begon de duistere figuur zachtjes te spreken, Pyre was het al gewoon. De man was hoogstwaarschijnlijk een man van adel of een crimineel, iemand met macht in elk geval. Het doelwit was een jonge vrouw genaamd "Yolene" . De reden was vaag, en het boeide Pyre eigenlijk niet. Hij was het al lang verleerd om zich zulke dingen af te vragen. "Oh", eindigde de man zijn opdracht, "Hoogstwaarschijnlijk zal ze beschermt worden door een blonde Noordener"
Drie dagen later reisde Pyre langs de hoofdweg naar Faerun, de locatie waar hij zijn doelwit zou vinden. Zijn gedachten dwaalden af, met alle gevolgen van dien: Net na het voorbijsteken van een koets die overvallen werd (zijn zaken niet) reed hij langs een laagliggende trap. Met een knal belande hij op de grond. Hij kon voelen dat er een antigif flesje was gebroken in zijn mantel, en merkte dat zijn neus bloedde van de impact met de tak. Hij keek rond zich en zag wat verder zijn paard grazen, hij sloop er zachtjes naartoe, maar het werd afgeschrikt door de rovers die de koets aan het overvallen waren, het draafde weg. Eén van de rovers had Pyre opgemerkt, razend stormde hij op Pyre af, in alle razernij een zware bijl heffend.
Het hoofd koel, zette Pyre een stap opzij, de bijl met een dof neerkomend in de grond. De rover keek verbaasd op, waarop hij spontaan een klap in zijn gezicht kreeg. Pyre balde zijn vuisten en gaf de rover nog een klap, die achterover tuimelde en snel een mes uit zijn laars toverde. Pyre grijnste, onder zijn mantel had hij een arsenaal aan werpmessen steken, de arme dwaas wist niet met wie hij speelde. De rover gooide het mes in een verwoede poging, Pyre ving het met gemak op en stormde naar de onbewapende man. Angstig drukte de rover op de rode gesp van zijn riem en viel levenslos neer, een kleine naald kwam eruit gevuurd en raakte Pyre in de linkerborst.
Pyre begon te wankelen, zijn zichtsveld vernauwde en hij begon te zweten, hij voelde zijn hart bonzen in zijn hoofd, tot alles zwart werd.
Alles werd zwart, voor even. Toen hij weer helder kon zien zag hij een rover voor zich. Zonder twijfel gaf hij de rover een trap in de buikstreek, hij kwam kermend neer.
Na het gevecht ruimde Pyre de lijken op na ze onderzocht te hebben en probeerde Pyre het paard van de koets te koppelen, in een poging vervoer te vinden naar Faerun. Hij kon samen reizen met de 3 reizigers van de koets, een koopman, een sorcerer die één van de riemen, met initialen HL, van de rovers had bijgehouden en een wizard.
Tijdens de reis naar Faerun reden ze voorbij het lijk van een man, met een maagwondeen een verbasde blik in de ogen. Zij meldden dit aan de toegangspoort van Faerun aan de wacht, die hen even verdacht, maarhen al snel binnenliet in het dorpje.
Pyre verliet het groepje koopmannen op de koets toen ze naar de Zwarte zwaan gingen, de herberg. Hijzelf begaf zich naar de Tempel van Kossuth, god van het vuur, war hij gratis overnachting kon krijgen. Hij baadde zich en vroeg wat rond naar zijn doelwit, blijkbaar is ze 10 jaar geleden voor het laatst gezien...
"Ze is 10 jaar geleden gezien toen ze de bossen in ging met de baron van toen, meer weet ik niet. Oh, die baron is nu vervangen door de baron van Garetïe, dat is te bereiken langs schattengrond, mischien kan hij je helpen?" ~ Priester van Kossuth~ Faerun
zo nov 11, 2007 10:20 pm