Elric Cynderwind (call me Dorian)

11/11/2007

[center]
Het was weer een prachtige dag in de zon.
Zoals gewoonlijk was ik, Elric Cynderwind wat aan het ronddwalen, op zoek naar nieuwe kennis en nieuwe indrukken in het leven. De wind door mn (winderige) haren. Ik voelde me in mn nopjes, de wind stond sterk en als Air Genasi, maakt dat me wel eens gelukkig. Caramin (mn raaf) en ik waren aan het genieten van een nieuwe heerlijke productieve dag, juist na het middageten, terwijl ik rustig mijn eten verteerde in het zachte zonlicht. Toen kwamen er uit het niets ineens drie mannen opgedoken, die me tegen de grond probeerden te drukken. Inderdaad. Proberen. Ik mag misschien niet de breedste tovenaar zijn dat er ooit geleefd heeft, maar ik kan wel met trots zeggen dat ze mij niet onderdrukken, potverdriecopperpiecesjes! Eén ervan kreeg lichamelijk te weten hoe dom t is om met iemand van mijn kaliber uit te dagen. Hij kreeg meteen wat vlammen te vreten, en ik vloog tien meter de lucht in om met en klap en een puf neer te komen (staf eerst wtv) in de borstkas van de ongelukkige. De andere twee waren op een of andere manier verdwenen. Ik zocht in de bezittingen van de man die ik had vermoord om te zien of die niets "bruikbaar" bij had (eten of tabak). Ineens kreeg ik een geniale inval, als had Shaundaknul ze in mijn hersenpan geplant. Het haar van de man sprenkelde in het licht. Ik snee het haar af, deed een gebedje, verwerkte het en rookte het op.

En ik kan je verzekeren, dat was en is de hardste kick die je je ooit kan voorstellen. Ik was als bezeten door een kwade geest. Ineens begon heel de wereld te draaien, en wat er dan gebeurde, weet ik niet goed meer. Kwaad spulsel, dat haar.

Al wat ik me herinner, was een oranje met zwart springend konijn dat constant hyper deed, dat iedereen in de problemen haalde, en wezens in de neus drukte. Het spaarde neuskeutels denk ik. Er was nog iemand. Een lopend vuurtje, letterlijk. Alhoewel, ik probeerde steeds mijn pijp aan te krijgen, maar dat lukte niet. En overal waar het vuur liep, viel vanalles dood neer, dus wou ik het uitdoen, erop trappen en zo, maar het werd precies kwaad.

Ik ging mee met de rare wezens, want ik was geintrigeerd door het fenomeen van deze opmerkelijke wezens. Ik heb ze gevolgd, tot we aan een vermoorde blauwe paddestoel kwamen. Ook diens haar zag er fantastisch uit, dus sneed ik dat ook af en rookte het op. Khad dat beter niet gedaan. Vanaf dan werd alles erger. Geen idee wat er nog allemaal is gebeurt. Alleen dat ik op een gegeven moment stemmen hoorde die me opdroegen dingen te zingen die ik nooit van mn leven heb gehoord, geen idee wat ze betekenen.

Nu ben ik wakker geworden in een goot, ik lig naast een tempel van ...Hossud denk ik.
Een naam die blijft spoken in mijn hoofd, "Bart". Misschien eens rondvragen wat dat betekent. En waarom blijf ik denken aan feeën? Raar spul, dat haar.

(Elric smijt een hoop haar weg met de woorden "echt no way dat ik daar ooit nog eens iets van gebruik")

Ik geef je 250 exp-tjes voor dit mooi geschreven, maar toch wel zeer kort stuk.

Het grootste deel gaat over hoe je gevecht is verlopen, verder heb je een paar details verwerkt, maar zelfs het belangrijkste mis je hier en daar nog.

Na mijn onfortuinlijk tripje, kijk ik eens fatsoenlijk rond. Ik lijk terecht zijn te komen in een klein dorpje of iets dergelijks. Iets verder zie ik een herberg. Even kijken in mn beurs... ik heb wel wat goud bij... en enkele zilverstukken. Genoeg om een bed te kopen. Dat is wat ik wel kan gebruiken, want k begin me een beetje ziekjes te voelen. De barman stelt gelukkig niet te veel vragen, en ik ben blij als ik me kan neerploffen in een (zij het niet ongediertevrij, het is toch in ieder geval een zacht) bed.
Ik voel me verschrikkelijk vermoeid en hoop dat ik snel zal slapen. Spijtig genoeg aanhoren de goden mijn smeekbeden niet. Ik begin te zweten, te trillen en een onmenselijke pijn maakt zich meester van me. Het is alsof mijn beenmerg vlam gevat heeft, de vlammen uit al mijn lichaamsopeningen komen en het moet worden geblust met liters en liters zelfgeproduceerd water.(zweet dus)
Ik probeer het zweet uit mijn ogen te vegen, maar mijn handen trillen zo hard dat k r op den duur stop met proberen. Ik laat het zweet maar prikken. Iets om de aandacht van de pijn van mijn ledematen af te nemen. Ik weet niet hoe lang ik lig te bakken, braden, stomen, trillen en pijn lijd, maar het cliché vereist me te zeggen dat het aanvoelde voor een eeuwigheid. Nu weet ik het wel zeker, ik raak geen tabak meer aan, verrijkt met haar of niet. Nooit meer....

Uiteindelijk val ik in koortsige slaap, zeer onrustig en ik word regelmatig wakker. Tijdens één van de wakkere momenten hoor ik een stemmetje een naam roepen... "Jolien"... ik merk dat er commotie is in de herberg, een man, volledig in zwart en rood gekleed loopt langs de deur van mijn kamer... Ik hoor de twee verder praten en de stemmen lijken zicht te verwijderen van het gebouw.... dan terug rust... en slaap.

De volgende moment waarop ik wakker word, ben ik klaar wakker. Ik voel me volledig fit en ik ben klaar om eens te zien waar ik gestrand ben. Ik stap de herberg uit en merk dat heel het dorp enorm verlaten aandoet. Je moet geen genie zijn om te merken aan de overduidelijke sporen dat iedereen overhaast ergens naar toe is vertrokken. (maar ik geef toe,een genie zijn helpt wel om te merken waar ze naartoe zijn gegaan: aan alle voetafdrukken en sleepsporen te zien richting het nabije bos. Ik volg de sporen en kom een mensenmassa tegen. Het lijken de mensen van het dorp. Wat er ook is gebeurd, ik heb het juist gemist. Mijn aandacht wordt getrokken door twee individuen die vrij tot zeer opmerkzaam zijn in deze massa. De één is een vuurgenasi, waarschijnlijk het lopende vuurtje van mijn "trip" en de ander een gnome die in fel oranje is gekleed met een achterlijke riem over zijn hoofd gekneld (was dit het konijn?). Ik besef dat deze personen inderdaad de merkwaarlijke wezens zijn en schaam me dood voor wat ik heb gedaan.

Vooral de kleine is zeer loslippig tegenover mij en doet alsof hij me kent. Ik laat niet merken dat ik uit de lucht kom vallen en luister naar wat de twee te zeggen hebben. Ze vertellen me een verhaal over feeën die geld aannemen voor antwoorden opdat de moorden zouden stoppen en dat er een meisje van zeven jaar gedood zou zijn, en een zekere Bart. Het goud geven zou een plaatselijke gewoonte zijn. Een koffer vol goud,
gedragen door vijf man. Een oude man vertelt ons later dat het al de gewoonte is dat één keer per maand een dergelijke koffer wordt gegeven, en dat al voor ongeveer tachtig jaar. Mijn ogen rollen spontaan bij het inbeelden van een dergelijke schat, en ik probeer mijn twee nieuwe groepsgenoten te overtuigen om het goud te "recupereren", als ik zie dat Pyre ( de vuurgenasi) op een man afstormt in priestergewaden. Ik probeer hem tegen te houden, wat falikant mislukt en moeder aarde laat me een hap uit haar edele grond eten. Pyre en het ander mannetje, Lycien verhoren de priester terwijl ik recupereer. Ik krijg niet te horen van wat we bespreken. Nadat Lycien en Pyre de priester laten gaan, kan ik hen overtuigen om te gaan slapen. Pyre stond erop dat hij in de tempel van Hossud bleef. Lycien ging mee naar de herberg en bleek in dezelfde kamer als mij te slapen. Al de drukte heeft me vermoeid gemaakt en deze keer slaap ik snel in, in een vaste, droomvolle slaap.

- Dit is niet het hele verhaal, gelieve hier nog geen xp voor te geven, ik heb gewoon besloten om het verhaal hier te splitsen omdat ik nu niet meer verder kan typen en het toch een prachtig geheel vormt-

De zon kietelt mijn neusgaten wakker. Ze groeten de zon terug met een natte sallutatie vol snot en andere vochten. Door het nietzn is de rest van me ook wakker geworden. Ik rek me uit, kleed me aan en zie dat mijn kamergenoot nog niet wakker is. Ik ga mn kamer uit, de trap af en kom in de gelagkamer van de herberg. Een barmeid is met een vod een tafel aan het afvegen en ik zet me gretig aan een tafeltje in de hoek. Ik knip met mijn vingers en ze komt naar me toe. Ik bestel ontbijt voor mezelf en ineens ook voor Lycien, die zo meteen toch wel zal komen. Een heerlijk stalen bord met versgebakken, sissend spek en zachte roereieren komt met n heerlijk aroma mijn richting uit, vergezeld met een lekkere stalen kroes bier. Mijn slaperige kamergenoot zet zich met plezier bij mij en we praten met elkaar tot we beiden onze ontbijten genuttigd hebben.

We besluiten beiden om eens te zien wat er aan het gebeuren is met Pyre, dus we gaan naar de tempel van Hossud. Als we binnen gaan zie ik drie deuren en Lycien zegt dat Pyre in één van de drie kamers zit. Ik open de eerste. Dat blijkt de verkeerde kamer te zijn, daar zit de priester van gisterenavond die aan het prutsen is met een verband om zijn arm. Op de grond liggen glasscherven. Iets in mijn achterhoof zegt me dat er iets mis is. Voor ik mijzelf verontschuldig omdat ik zijn kamer ben binnengevallen, spring ik op de man af. Ik duw hem met zijn gezicht tegen de grond en neem zijn arm met het verband achter zijn rug. Voor de zekerheid ga k nog eens op zijn rug zitten, zodat de priester volledig aan mijn genade is overgeleverd.
Lycien ziet wat ik doe en begint paniekerig naar me te roepen. Ik zeg hem dat hij Pyre moet halen. Pyre, die de kamer ernaast bleek te zitten, was al aan komen stommelen.
Ik verwijder het verband van de priesters arm.

"Van waar komt die wonde?" vraag k de priester.
Pyre antwoord in diens plaats "Hij heeft zich vanmorgen gesneden aan een glas, dat heeft hij mij gezegd." Lycien bevestigd dat en laat glasscherven in een vuilbakje zien.
Ik geloof hen niet. "Zie je die korsten en die verkleuringen? Als die wonde van nu is, ben ik een beholder met conjunctivitis! Pyre, jij neemt hem even over en Lycien, jij zoekt mee met mij of we nog iets kunnen vinden in deze kamer."

We zoeken allebei nog verder, tot we beiden iets vinden. Ik vind een scherf van een aardewerken bord en Lycien vind een sleutel. We vragen waar de sleutel vandaan is. Het antwoord blijkt verontrustend. Het is van de vermoorde Bart. Verbolgen over het feit dat deze geestelijke gestolen heeft van een dode zoeken we naar een manier om van hem af te geraken. Gelukkig was de derde deur een opslagruimte (raar maar waar) die op slot kon, dus hebben we de priester daar maar in gesmeten en de deur op slot gedaan, zodat deze niet weg kon. We hadden eerder al vernomen waar het huis van Bart was, en gingen daarnaartoe, in de hoop iets te vinden dat ons zou kunnen aantonen wat zo waardevol was dat deze Bart verborgen hield.
We komen in het huis van de onlangs overledene en beginnen het te onderzoeken om iets wijzer te worden uit dit complexe plot. Het eerste dat ons opvalt als we binnenkomen is dat op tafel een aardewerken bord ligt met een bloedvlek op, waar een scherf uit mist. Wat later vinden we ook een kistje waar de sleutel op past. We openen de kist en zien dat er een boek in ligt. Het is een boek, gebonden in een zwartachtig leer, dat verdacht menselijk lijkt. Het blijkt vol te staan met allerlei martel- en verkrachtingstechnieken. Op één van de bladzijden staat in bloed de naam Marie geschreven.

Lycien krijgt een epische inval en neemt zijn bril af, waarna hij een hypothese formuleert.
Hij vertelt over hoe de priester te weten moet zijn gekomen hoe Bart zelf foltertechnieken en verkrachtingstechnieken verzon, ze optekende en uitprobeerde tot de priester dit doorhad. De priester drukte Bart met de neus op de feiten terwijl ze aan het eten waren. Daarbij geraakte de priester gewond en werd Bart vermoord door de priester. Uiteindelijk zette Lycien met een dramatische pose zijn bril terug op.
We confronteren de priester met de feiten. Hij affirmeert het verhaal. We excuserenons voor ons gedrag en de man helpt ons verder....

-deel 2/3 , drie komt nog: zelfde opmerking als vorige keer-

Ondanks de manier waarop we de priester hebben behandeld, is hij toch bereid om ons te helpen om verder op weg te gaan. Hij lijkt zelf tevreden omdat we zijn dorp zouden verlaten... Zeer vreemd.

Hij vertelt ons van een karavaan die langs het dorp trekt, en die eigenlijk trekt door alle landen van de baron. Als een goddelijk toeval, is de karavaan op dat moment in het stadje, en de priester brengt ons naar Dydon, een dwerg die verantwoordelijk is voor het leiden van en de verantwoordelijkheid van de karavaan.
Mijn opzichtige groepsleden en ik beslissen mee te gaan, Pyre betaalt de kost opdat we meekunnen, en voor we vertrekken komt de dwerg met een opmerkelijk verzoek. Alles van metaal moeten we in metaal wikkelen en verbergen. Bovendien moeten we een extra premie betalen om allerlei ijzeren voorwerpen te kopen. Die worden dan op een doek gelegd, op een kar en zo open en bloot meegenomen. Mijn nieuwsgierigheid is (uiteraard) geprikkeld en vraag onze kleine vriend waarom we in hemelsnaam dergelijke "opmerkelijke" voorbereidingen treffen.

Hij kijkt me even aan, flitst met zijn ogen rond en zorgt ervoor dat niemand ons kan horen, terwijl hij zegt: "We gaan door de SCHADUWGROND! Dat is een verschrikkelijk gevaarlijk gebied, het ligt constant in de schaduw en heeft een paar vreemde kenmerken. Al het metaal dat de grond raakt, vergaat meteen, waardoor we moeten oppassen dat we de paarden geen hoefijzers geven, alle metaal bedekken met doek zodat als t valt, niet alles weg is. Daarbovenop, wordt het gebied nog bewoond door een draak die houdt van alles metalig. Van ijzer tot goud, maar je kan je inbeelden dat het in een gebied als Schaduwgrond moeilijk is om daaraan te geraken. Daarom hebben we een regeling met de draak geregeld, wij mogen met de karavaan door de Schaduwgrond als we als ons ijzer afgeven, als "tolgeld" zeg maar. Het is enorm van belang op dat moment dat je ook niet laat merken dat je ijzer bijhebt, want dat zou onze handelsrelaties wel eens kunnen verstoren, als ge begrijpt wat ik wil zeggen ( ) .

(daar heb k dus absoluut geen probleem mee, want ik heb toch niets van metaal )

Pyre ondervind verschrikkelijk veel moeite met al zijn wapens te verbergen en in te wikkelen. Nadat alle voorbereidingen genomen zijn, er genoeg eten is meegenomen, alle premies betaalt zijn en iedereen klaar is om te vertrekken, verlaten we het stadje.
Als we ongeveer tien minuten onderweg zijn, komen we een huisje tegen, dat er verlaten uitziet. Wat later wordt er halt gehouden. Alle metalen wapens die mee waren, worden in een doek op de grond gelegd, en voor onze ogen komt tevoorschijn uit het blauwe vuur des hemelen: een draak met vleugels flapperend en muil gapend. Omdat ik wel nieuwsgierig ben om te zien waar die wapens naartoe zouden gaan, of gewoon waar die draak naar toe zou gaan, zet ik een "handtekening" op het achterhoofd van de draak. Hij lijkt niets gemerkt te hebben. Terwijl k dat doe, komt er ineens uit het niets een jongetje dat er verbazingwekkend doorzichtig uitziet tevoorschijn. hij draagt en gouden harnas en neemt de wapens in de doek mee.
Alhoewel er vijf volwassen mannen nodig waren om de wapens daar te leggen, neemt de jongen ze zonder schijnbare moeite op.
De jongen verdwijnt even opmerkzaam als dat hij verschenen is en als k kijk naar Dydon lijkt hij opgelucht dat dit "eerie part" van de reis is opgelost.
Als ik rondkijk, op zoek naar mijn arcane mark dat ik achtergelaten had, vond ik het niet meer trug. Jah, de draak zal al te ver of zo moeten zijn zekers...


Weer een periode later, komen we bij een tolhuisje, waar meteen een priester van Illmater uit komt. Hij eist extra tol van ons, omdat de laatste tijd een roversbende regelmatig langs blijkt te komen. Ik zie niet in waarom we die tol zouden betalen, en overweeg even hardop om gewoon de priester te doden en verder te gaan, maar Lycien houdt me tegen. Klaarblijkelijk is hij een aanhanger van de orde van Ilmater en is een priester doden voor hem dus "not done", wil die ooit nog een grammetje divine favor hebben in dit leven. Omdat hij de persoon zo dierbaar vindt, betaalt hij de tol, maar ik wil eigenlijk wel meer weten. Ik vraag naar waar dat geld zou gaan. De priester zegt dat Marcus een klein legertje aan het verzamelen is om de roversbende te vernietigen en dit gefundeerd moet worden, het liefst nog met mensen die extra baat zouden hebben als de roversbende verdwijnt. Ik stel voor om, in plaats van geld te geven,ik mijzelf kandidaat stel om te dienen voor deze "Marcus". Mijn groepsgenoten hebben ook wel zin om een bendetje op te rollen, en willen ook meedoen, maar de priester zegt dat dit niet echt zijn jurisdictie was. Hij diende alleen om tol aan te nemen. Als we zouden willen dienen, wat Marcus waarschijnlijk toch niet wil, dan zouden we dat met hem moeten bespreken.

Ondertussen komt Lycien met een interessante hersenkronkel op de proppen. Het valt hem op dat er wapens worden gegeven aan de draak en goud aan de feeën. Genoeg wapens en geld om zelf een leger te onderhouden. Als die roversbende op een of andere manier samenwerkt met de draken en de feeën, of als er gewoon een verband is tussen de twee, dan is het mogelijk dat er sterkere krachten aan het werk zijn dan we zelf (willen?) weten.


Na de tol betaald te hebben, rijden we verder op onze paarden tot we aan een kasteel komen. Dat van de baron, neem ik aan. Het kasteel staat oop een gigantisch platteau, waaruit een gigantische trap komt, die de enige toegang tot het kasteel lijkt te zijn. We gaan het kasteel binnen, en op de binnenplaats komen we een klein mensenmeisje van een jaar of acht tegen. Ze draagt een konijnenknuffel die ongeveer even groot is als zij en ik ben meteen gecharmeerd. Ik spring van mijn paard af, ga op mijn hurken zitten opdat ik op ooghoogte kom met het meisje. Ze lijkt al een beetje geïmpressioneerd door mijn genasi uiterlijk, en om nog wat olie op het vuur te gooien, laat ik ineens vlammen ontspringen van mijn vingertoppen. Het meisje giechelt en zegt dat ze heus wel al eens magie heeft gezien hoor.
Ik vraag haar waar ze dat dat heeft gezien en ze antwoord me meteen dat Marcus (weer die marcus!) vroeger ook aan magie deed, maar nu niet meer. Ik vraag haar ook hoe ze heet en waar de baron is, zodat we die kunnen spreken. Haar naam is Emma en de baron, haar papa, is in diens studieruimte. Ik vroeg haar of ze ons dan naar baron Marcus kon brengen, maar daarop begon ze hard te lachen. Marcus blijkt de rechterhand van de baron te zijn, en de baron zelf heet Tehnaka. Marcus zelf geeft zelf les aan Emma.
Alsof de goden ermee gemoeid waren, verscheen ineens een gedaante van een man achter Emma, het was een struise man, overduidelijk getekend door oorlog met een hint van wijsheid in zijn ogen. Marcus komt Emma halen om naar de les te gaan en vraagt ineens aan mijn reisgezellen wat we hier komen doen. Ik zeg dat we meer informatie willen over deze roversbende en willen intekenen om mee te strijden. Marcus zegt dat hij inderdaad mensen nodig heeft voor de roversbende te verjagen, maar dat hij liever getrainde mensen aanwerft dan vrijwilligers. Maar monetaire steun was altijd welkom...
Na aandringen, weten we hem te kunnen overhalen om ons in ieder geval een kans te geven. We kregen audiëntie met de baron, en indien we hem kunnen overhalen om ons toe te laten in zijn leger, zijn we binnen. Uiteindelijk is het de grote man zelf die moet kiezen wat er gaat gebeuren. Dan staat Marcus erop dat we met de baron zouden spreken, zodat Emma les zou kunnen krijgen. Voordat ze vertrekken, vraag ik wel of we misschien gebruik zouden kunnen/mogen maken van de gastvrijheid van de baron, aangezien we toch van een aanzienlijk afstandje kwamen en er al een hele dag reizen op na hadden.
Marcus zei dat dit geen probleem was en dat een zekere Inra enkele kamers voor ons zou klaarmaken.

Terwijl Emma les krijgt, kan k t ook niet laten om ondertussen een spelletje te spelen met haar. Ik sta buiten het klaslokaal waar ze les heeft, en fluister door de deur op magische wijze boodschappen door, om de les een beetje leuker te maken.

Hierna gaan we door naar de studieruimte van Baron Tehnaka (eerder aangewezen door Marcus). We vinden hem daar voor een grote kaart met wat lijkt de omgeving van zijn barondom te zijn. Wij (Pyre, Lycien en ik) stellen ons voorstel voor om de ranken van de barons' leger te vervullen met onze talenten. Vooraleer we een antwoord krijgen op onze vraag, krijgen we van de baron zelf nog een dilemma voorgeschoteld: hij spreekt van een man, een vrouw en hun zoontje die in de bossen ronddwalen en in gevaar zijn. Hij vraagt ons of we ze willen/ kunnen helpen.

- Voila, dat is t nu helemaal Dr zitten wat hiaten in, maar over het algemeen klopt het en ik denk dat dit ietwat gedetailleerder is dan wat mijn confraters zullen binnenleveren

stay cool

De volle pot, dubbel en dik verdient. 750 exp'tjes